*Dounia kiest ervoor zich de term Beurette die een zowel racistische als sexistische lading heeft, eigen te maken. Beur, of rebeu, is een informele racistische term in het Frans om in Europa geboren mensen aan te duiden wier ouders of grootouders immigranten uit de Maghreb zijn. De term voor een vrouwelijke beur is een beurette. De term heeft een sexistische en vernederende connotatie, in het bijzonder vanwege de fetisjering van Noord-Afrikaanse vrouwen. Jarenlang was de rassencategorie beurette in Frankrijk het populairst op pornosites.
**Peau de pêche verwijst naar een trainingsbroek die een tijdje populair was bij Noord Afrikaanse jongens in Frankrijk en België.
Beurette En Peau de pêche is een landschap van sporen, herinneringen, gedachten, die samen een ritmisch gedicht vormen; een atypisch lied over doorstreept worden en jezelf doorstrepen, over wissen wat was en wassen wat is, over het verdringen van opdringerige gedachten, giftige dingen, over littekens, wonden en bacteriën die we meedragen. Twee bacteriën dwalen over het landschap van een huid. Ze lezen de tekens die erin achterbleven en vertellen wat onderhuids plaatsvond.
Vanuit een zachte omgeving brengt Dounia - samen met een prachtig team - een intieme, speelse, kleurrijke relaxed performance, die wil ont-wikkelen wat ingewikkeld werd.
(ARTSTIEKE) TALEN & TOEGANKELIJKHEID
HET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIETHET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIET meestal altijd.
Hanna Zaouad - NEOHUMAIN
Deze performance is voor verschillende mensen met verschillende noden op verschillende momenten talig verstaanbaar. Sommige passages mogen eerder gevoeld of ervaren worden dan begrepen.
Bij momenten wordt er enkel in Vlaamse gebarentaal gesproken, soms via muziek, beelden, gesproken taal, dan weer via levendige geschreven taal. Om de intimiteit en poëzie van elk van deze talen ruimte te geven, kiezen we ervoor niet alles letterlijk en simultaan te vertalen, en toch het dominante perspectief niet voor te laten gaan. Zowel de gesproken als de geschreven taal zijn in het Nederlands.
Dit werk gaat over psychische kwetsbaarheid en wil zowel voor publiek als voor het betrokken team een veilige, flexibele plek vormen. De voorstelling wordt een momentopname in een proces dat verder loopt. We delen een moment delen dat trouw aan zichzelf en met liefde gemaakt, dat wil gedeeld worden. Aangezien zorg centraal staat willen we niet beantwoorden aan de dwingende productie logica die vele mensen al uitsloot of opbrandde, artistieke intuïtie ombuigt tot oplossingsgericht denken en zo de ziel van het werk vertrappelt. De duur of vorm van het werk kan dus afwijken van de reguliere affe avondvullende voorstelling.
Dit project wil zo toegankelijk mogelijk zijn. We gaan op zoek naar de intieme, open opstelling die deze gevoelige inhoud vraagt. Publiek kan binnen en buiten lopen, geluid maken of bewegen wordt niet ontmoedigd. Er zijn medewerkers aanspreekbaar en er zijn rustruimtes voor wie wil ontprikkelen. We kiezen voor rolstoeltoegankelijke zalen en locaties en werken samen met een gebarentolk. Harde geluiden of fel licht worden aangekondigd, mochten ze plaatsvinden. Via de websites van de verschillende locaties zal ‘een relaxed pack’ komen met het verloop en de exacte duur van de voorstelling en foto's van zowel het theater, de voorstelling, als de spelers. Er zijn trigger- en content-warnings te vinden, en informatie over de route en toegankelijkheid zoals een wegbeschrijving en welke hulpmiddelen beschikbaar zijn. Deze is momenteel nog in de maak aangezien het creatieproces nog loopt.
Concept, tekst en performance: Dounia Mahammed
Artistiek en dramaturgisch advies: Hannah Zaouad
scenografie: Musia Mwankumi, Geertje Vangenechten
Licht: Louise Crabbé
Motion graphics: Jacques Muela Kabeya
muziek / sound: Alan van Rompuy
gebarentolk: Kristien Desmettre
productie: Flo Delameilleure
vertrouwenspersoon: Shari Aku Legbedje
Producent: Moussem Nomadisch Kunstencentrum
Coproducenten: KAAP, Monty, Brakke Grond, viernulvier
Graphisch Ontwerper: Yasmine Chakib
Met de steun van de Vlaamse Gemeenschap
Met dank aan: Zindzi Tillot Owusu, Silke Huysmans, Hannes Dereere, Simon d’Huyvetter, De FIGURANTEN, GC Felix Sohie en Kunstenwerkplaats
*Dounia kiest ervoor zich de term Beurette die een zowel racistische als sexistische lading heeft, eigen te maken. Beur, of rebeu, is een informele racistische term in het Frans om in Europa geboren mensen aan te duiden wier ouders of grootouders immigranten uit de Maghreb zijn. De term voor een vrouwelijke beur is een beurette. De term heeft een sexistische en vernederende connotatie, in het bijzonder vanwege de fetisjering van Noord-Afrikaanse vrouwen. Jarenlang was de rassencategorie beurette in Frankrijk het populairst op pornosites.
**Peau de pêche verwijst naar een trainingsbroek die een tijdje populair was bij Noord Afrikaanse jongens in Frankrijk en België.
Beurette En Peau de pêche is een landschap van sporen, herinneringen, gedachten, die samen een ritmisch gedicht vormen; een atypisch lied over doorstreept worden en jezelf doorstrepen, over wissen wat was en wassen wat is, over het verdringen van opdringerige gedachten, giftige dingen, over littekens, wonden en bacteriën die we meedragen. Twee bacteriën dwalen over het landschap van een huid. Ze lezen de tekens die erin achterbleven en vertellen wat onderhuids plaatsvond.
Vanuit een zachte omgeving brengt Dounia - samen met een prachtig team - een intieme, speelse, kleurrijke relaxed performance, die wil ont-wikkelen wat ingewikkeld werd.
(ARTSTIEKE) TALEN & TOEGANKELIJKHEID
HET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIETHET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIET meestal altijd.
Hanna Zaouad - NEOHUMAIN
Deze performance is voor verschillende mensen met verschillende noden op verschillende momenten talig verstaanbaar. Sommige passages mogen eerder gevoeld of ervaren worden dan begrepen.
Bij momenten wordt er enkel in Vlaamse gebarentaal gesproken, soms via muziek, beelden, gesproken taal, dan weer via levendige geschreven taal. Om de intimiteit en poëzie van elk van deze talen ruimte te geven, kiezen we ervoor niet alles letterlijk en simultaan te vertalen, en toch het dominante perspectief niet voor te laten gaan. Zowel de gesproken als de geschreven taal zijn in het Nederlands.
Dit werk gaat over psychische kwetsbaarheid en wil zowel voor publiek als voor het betrokken team een veilige, flexibele plek vormen. De voorstelling wordt een momentopname in een proces dat verder loopt. We delen een moment delen dat trouw aan zichzelf en met liefde gemaakt, dat wil gedeeld worden. Aangezien zorg centraal staat willen we niet beantwoorden aan de dwingende productie logica die vele mensen al uitsloot of opbrandde, artistieke intuïtie ombuigt tot oplossingsgericht denken en zo de ziel van het werk vertrappelt. De duur of vorm van het werk kan dus afwijken van de reguliere affe avondvullende voorstelling.
Dit project wil zo toegankelijk mogelijk zijn. We gaan op zoek naar de intieme, open opstelling die deze gevoelige inhoud vraagt. Publiek kan binnen en buiten lopen, geluid maken of bewegen wordt niet ontmoedigd. Er zijn medewerkers aanspreekbaar en er zijn rustruimtes voor wie wil ontprikkelen. We kiezen voor rolstoeltoegankelijke zalen en locaties en werken samen met een gebarentolk. Harde geluiden of fel licht worden aangekondigd, mochten ze plaatsvinden. Via de websites van de verschillende locaties zal ‘een relaxed pack’ komen met het verloop en de exacte duur van de voorstelling en foto's van zowel het theater, de voorstelling, als de spelers. Er zijn trigger- en content-warnings te vinden, en informatie over de route en toegankelijkheid zoals een wegbeschrijving en welke hulpmiddelen beschikbaar zijn. Deze is momenteel nog in de maak aangezien het creatieproces nog loopt.
