Solo - Akoun Theater
Maman - Hamadi / La Charge du Rhinocéros
Masrah Festival
Moussem & La Charge du Rhinocéros
Théâtre La Balsamine 28 & 29.11
PROGRAMMA:
28.11
15:00 - gratis - in het Frans
Ahmed Massaïa: introductie “theater in Marokko – van de begindagen tot de 21ste eeuw" + gesprek met Ahmed Massia
16:30 - gratis - in het Frans
Rondetafelgesprek met Ahmed Massaïa, regisseur Mohamed Elhor en een actrice uit de voorstelling 'Solo'. Moderator: Soraya Amrani
20:30 - theater - 12/7 Euro - Frans gesproken
‘Maman’ (je vois sans yeux et sans bouche je crie) Hamadi / La Charge du rhinocéros - zie lager
29.11
19:00 - gratis - in het Frans
Voorstelling van de nieuwe theatertekst 'Donia' van auteur Taha Adnan met lezing en gesprek - zie lager
20:30 - theater - 12/7 Euro - in het Arabisch boventiteld in het Frans
'Solo' - Akoun Theater - zie lager
In verschillende formats werkt Moussem in een gelaagd en langdurend project aan de ontsluiting en de introductie van ‘nieuw’ repertoire. Een project dat het DNA van onze werking weergeeft: het bevragen van de heersende artistieke canon en het introduceren van vitale narratieven die een nieuwe artistieke scene mee vorm kunnen geven.
Met diverse en wisselende partnerschappen zet Moussem zijn nomadisch karakter in om bestaande structuren te doorbreken en nieuwe bruggen te slaan. Internationaal en lokaal, voorbij taalbarrières en geijkte paden zijn we steeds op zoek naar uitwisseling en gemeenschappelijk grond.
In 2018 viert ‘Wallonie Bruxelles International een ‘cultureel Marokko jaar’. Binnen deze context slaan we de handen ineen met onze Brusselse partner voor een tweedaags festival rond Brussels-Marokkaans theaterrepertoire. Een programma dat verbindingen legt tussen schrijvers, makers en publiek en een zicht geeft op de hedendaagse praktijk van dit heater. Het festival wil de kennis van elkaars terrein vergroten en een dialoog tussen Belgische en Marokkaanse kunstenaars bevorderen. Een dialoog die bij kan dragen aan een toekomstig gedeeld en gemeenschappelijk repertoire.Het programma met twee voorstellingen, tekstlezingen en een rondetafelgesprek kwam tot stand in nauwe samenwerking met La Charge du Rhinocéros. ‘La Charge’ is een Brussels productiehuis dat focust op een uitwisseling met het zuid mediterrane gebied en dat met zijn specifieke kenmerken complementair is aan de werking van Moussem.
‘Maman’ (je vois sans yeux et sans bouche je crie) Hamadi / La Charge du rhinocéros
28.11 20:00 Théâtre La Basamine
Hamadi is een veelzijdig artiest; hij is schrijver, regisseur en acteur. De laatste 30 jaar heeft hij zijn stempel gedrukt op de Belgische theaterscene met krachtige teksten en met zijn sobere en effectieve esthetiek. Met zijn vorige creaties "Papa est en voyage", "Barbarians","Sans ailes et sans racines") kijkt Hamadi scherp en helder naar de thema's die het debat vandaag beheersen.
Maman is een universeel en tijdloos liefdesverhaal, het oudste ooit...
Maman is de figuur die bepalend is, een vitale aanwezigheid waarvan men zich probeert los te rukken, maar waarvan men het te snelle en onvermijdelijke afscheid betreurt...
Maman is de migranten-moeder, bewonderd door haar volwassen zoon, maar die veel momenten van schaamte bezorgde aan het jongetje dat zo graag onopgemerkt was gebleven.
Maman is ook de stad die een jonge tienjarige Marokkaanse Berber adopteert, of omgekeerd...
Maman is een reeks personages die verankerd zijn in Brussel, in haar taal, haar accent, haar jovialiteit en haar syncretisme.
Maman is een geestig eerbetoon aan deze stad en aan haar anonieme inwoners, die Hamadi’s jeugd hebben gedefinieerd en een onuitwisbare stempel op hem hebben gedrukt.
SOLO – Akoun Theater
29.11 20:00 Théâtre La Basamine
Naar ‘La nuit sacré’ van Tahar Ben Jelloun
"Solo" is in de eerste plaats een verhaal en getuigenis over de bijzondere levensloop van een uitzonderlijke vrouw. Het is Zahra zelf die ons haar versie doet van de gebeurtenissen. Haar enige schuld was dat zij als meisje werd geboren in een gezin waar men hoopte op een jongen. Haar vader, de jongste van zes broers en zussen, besloot het lot te tarten: ze zou als man leven en Ahmed heten. Vandaag is dit asexuele wezen volwassen. In het midden van de zevenentwintigste, heilige nacht van de Ramadan sterft haar vader. Wanneer zijn einde nadert toont hij berouw en besluit zijn kind te bevrijden. De "pasgeborene" gaat op pad om zichzelf te ontdekken, waarbij ze de overblijfselen van een verleden van maskerades achter zich laat.
Vorig seizoen schreef de Brusselse schrijver Taha Adnan met de steun van Moussem de nieuwe theatertekst Donia, die tijdens het Masrah-festival zal worden gepresenteerd. Taha Adnan (1970) komt uit Marrakech en woont sinds 1996 in Brussel.
De dertiger Donia is de jongste van zeven. Ze is een nakomeling omwille van een ongewenste zwangerschap. Ze voelt zich niet "geïntegreerd" in haar eigen familie. Het culturele en intergenerationele conflict met haar ouders en het gebrek aan dialoog geven haar de indruk alleen en verlaten te zijn. Tegelijk wordt ze onophoudelijk gecontroleerd door haar broers en hun vrienden; privé detectives van scrupules. Een lastige situatie voor een weerspannig meisje. Na een mislukte zelfmoordpoging laat ze alles achter zich, maar met een been korter. Een jonge vrouw die trekkebeent op hoge hakken is sexy... en Donia weet het.
Nu ze de deur van het ouderlijk huis achter zich heeft dichtgetrokken neemt ze de vrijheid om te verleiden, om te flirten en om te leven zonder remmingen. Ze zwerft langs bars en bistro's op zoek naar jachtgebied, naar plekken om wraak te nemen en te provoceren.
Donia wil de link leggen tussen het beladen verleden en het gecompliceerde heden van een jeugd die op zoek is naar zichzelf, naar betekenis en naar een waarachtig bestaan in een complexe en vaak vijandige sociaal-politieke omgeving.
Tekstfragment Donia
Wie zei ooit dat verhalen alleen gebeuren bij degenen die ze weten te vertellen. Ik heb veel verhalen meegemaakt, hoewel ik niet bedreven ben in de vertelkunst.Bij ons vertelt men vaak verhalen over grootmoeders.
Ik, ik ben zonder grootmoeder geboren. Mijn enige grootmoeder was mijn moeder. Een grootmoeder zonder verhalen.Mijn vriendinnetjes praatten over vaders die hen verhaaltjes voorlazen voor het slapen gaan.Mijn ouders lazen niets... laat staan dat ze verhaaltjes zouden lezen.
In een groot gezin opgroeien en je toch eenzaam voelen, smaakt als een bittere grap. Het gevoel dat niemand je begrijpt, zelfs niet de vrouw die je op deze wereld heeft gezet, is een gevoel van verloren zijn. Al sinds mijn eerste kreet voel ik me wees. Alsof mijn oma mij had gebaard. Alsof mijn moeder niet bestond.
Nadia werd door haar moeder naar school gebracht.Ze was een jonge moeder, gekleed in modieuze kleding. Ze kuste Nadia op haar wang en zei: "Ik hou van je". Ik was jaloers op Nadia. Ik wou dat ik een moeder als de hare had. Of eender welke andere moeder dan de mijne, die – zonder enige aandacht voor mij – altijd drukke gesprekken voerde met mijn vader wanneer hij thuis was of aan't roddelen was met de buurvrouwen wanneer hij er niet was. Als mijn moeder met de buurvrouwen was, zag ze er heel anders uit. Dan was ze geestig en leuk. Dat wist ik door het onafgebroken gelach van de buurvrouwen als antwoord op haar eindeloos gebabbel.
Soms betrapte ik haar erop dat ze over mij sprak. Maar ik wist niet wat ze precies vertelde. Ook wist ik niet of ik daar blij mee moest zijn of verdrietig van worden. Wat zeker is, is dat ik liever had gezien dat ze mét mij praatte... niet óver mij. Dan had ik geen lang gezicht hoeven te trekken telkens ik probeerde haar aandacht te trekken op mijn bestaan door kattenkwaad uit te halen, van dat soort dat ons kinderen maakt.
Maar het lijkt erop dat ik pas laat de leeftijd van kattenkwaad heb bereikt. Nadat mijn moeder haar geduld had verloren en ze genoeg had van dit soort flauwiteiten.
1, 2, 3, 4, 5, 6... en dan ik.
Na wat?
Nadat mijn moeder de kracht niet meer had achter mij aan te lopen. Daarom was ik gedoemd om naast haar te zitten, bewegingloos.
Vanaf mijn kindertijd heb ik het gevoel in een gevangenis te zitten.
Oh mijn god! Waarom gebeurt dit met mij ?! Ik, een wees voor mijn tijd.Voor mij was er de "papa" die we in de films zien. De "papa" die voor de school op zijn kinderen wacht, die hen helpt bij hun huiswerk, die met hen speelt voor ze gaan slapen, en ze in het weekend meeneemt naar een pretpark. Aan de ene kant is er de papa die we in films zien, en aan de andere kant is er de hajj Mimoun ben Abdelkader.
Schaaaaaaaaaam je!!!
Kan u het niet verdragen dat iemand zo over zijn vader praat? Ik weet het. We zijn voor de cultuur van geheimen. En tegen de cultuur van opbiechten. Zij, zij hebben van de Kerk geleerd om hun zonden te belijden en zich er zo van te verlossen... Terwijl wij onze fouten geheimhouden, naar de moskee gaan om te bidden en God smeken om ons te bedekken. Zij biechten en ontlasten hun geweten, terwijl wij onze zonden blijven toedekken totdat het schuldgevoel ons doodt.
Production Moussem & La Charge du Rhinocéros
Supported by Wallonie-Bruxelles International
Masrah Festival
Moussem & La Charge du Rhinocéros
Théâtre La Balsamine 28 & 29.11
PROGRAMMA:
28.11
15:00 - gratis - in het Frans
Ahmed Massaïa: introductie “theater in Marokko – van de begindagen tot de 21ste eeuw" + gesprek met Ahmed Massia
16:30 - gratis - in het Frans
Rondetafelgesprek met Ahmed Massaïa, regisseur Mohamed Elhor en een actrice uit de voorstelling 'Solo'. Moderator: Soraya Amrani
20:30 - theater - 12/7 Euro - Frans gesproken
‘Maman’ (je vois sans yeux et sans bouche je crie) Hamadi / La Charge du rhinocéros - zie lager
29.11
19:00 - gratis - in het Frans
Voorstelling van de nieuwe theatertekst 'Donia' van auteur Taha Adnan met lezing en gesprek - zie lager
20:30 - theater - 12/7 Euro - in het Arabisch boventiteld in het Frans
'Solo' - Akoun Theater - zie lager
In verschillende formats werkt Moussem in een gelaagd en langdurend project aan de ontsluiting en de introductie van ‘nieuw’ repertoire. Een project dat het DNA van onze werking weergeeft: het bevragen van de heersende artistieke canon en het introduceren van vitale narratieven die een nieuwe artistieke scene mee vorm kunnen geven.
Met diverse en wisselende partnerschappen zet Moussem zijn nomadisch karakter in om bestaande structuren te doorbreken en nieuwe bruggen te slaan. Internationaal en lokaal, voorbij taalbarrières en geijkte paden zijn we steeds op zoek naar uitwisseling en gemeenschappelijk grond.
In 2018 viert ‘Wallonie Bruxelles International een ‘cultureel Marokko jaar’. Binnen deze context slaan we de handen ineen met onze Brusselse partner voor een tweedaags festival rond Brussels-Marokkaans theaterrepertoire. Een programma dat verbindingen legt tussen schrijvers, makers en publiek en een zicht geeft op de hedendaagse praktijk van dit heater. Het festival wil de kennis van elkaars terrein vergroten en een dialoog tussen Belgische en Marokkaanse kunstenaars bevorderen. Een dialoog die bij kan dragen aan een toekomstig gedeeld en gemeenschappelijk repertoire.Het programma met twee voorstellingen, tekstlezingen en een rondetafelgesprek kwam tot stand in nauwe samenwerking met La Charge du Rhinocéros. ‘La Charge’ is een Brussels productiehuis dat focust op een uitwisseling met het zuid mediterrane gebied en dat met zijn specifieke kenmerken complementair is aan de werking van Moussem.
‘Maman’ (je vois sans yeux et sans bouche je crie) Hamadi / La Charge du rhinocéros
28.11 20:00 Théâtre La Basamine
Hamadi is een veelzijdig artiest; hij is schrijver, regisseur en acteur. De laatste 30 jaar heeft hij zijn stempel gedrukt op de Belgische theaterscene met krachtige teksten en met zijn sobere en effectieve esthetiek. Met zijn vorige creaties "Papa est en voyage", "Barbarians","Sans ailes et sans racines") kijkt Hamadi scherp en helder naar de thema's die het debat vandaag beheersen.
Maman is een universeel en tijdloos liefdesverhaal, het oudste ooit...
Maman is de figuur die bepalend is, een vitale aanwezigheid waarvan men zich probeert los te rukken, maar waarvan men het te snelle en onvermijdelijke afscheid betreurt...
Maman is de migranten-moeder, bewonderd door haar volwassen zoon, maar die veel momenten van schaamte bezorgde aan het jongetje dat zo graag onopgemerkt was gebleven.
Maman is ook de stad die een jonge tienjarige Marokkaanse Berber adopteert, of omgekeerd...
Maman is een reeks personages die verankerd zijn in Brussel, in haar taal, haar accent, haar jovialiteit en haar syncretisme.
Maman is een geestig eerbetoon aan deze stad en aan haar anonieme inwoners, die Hamadi’s jeugd hebben gedefinieerd en een onuitwisbare stempel op hem hebben gedrukt.
SOLO – Akoun Theater
29.11 20:00 Théâtre La Basamine
Naar ‘La nuit sacré’ van Tahar Ben Jelloun
"Solo" is in de eerste plaats een verhaal en getuigenis over de bijzondere levensloop van een uitzonderlijke vrouw. Het is Zahra zelf die ons haar versie doet van de gebeurtenissen. Haar enige schuld was dat zij als meisje werd geboren in een gezin waar men hoopte op een jongen. Haar vader, de jongste van zes broers en zussen, besloot het lot te tarten: ze zou als man leven en Ahmed heten. Vandaag is dit asexuele wezen volwassen. In het midden van de zevenentwintigste, heilige nacht van de Ramadan sterft haar vader. Wanneer zijn einde nadert toont hij berouw en besluit zijn kind te bevrijden. De "pasgeborene" gaat op pad om zichzelf te ontdekken, waarbij ze de overblijfselen van een verleden van maskerades achter zich laat.
Vorig seizoen schreef de Brusselse schrijver Taha Adnan met de steun van Moussem de nieuwe theatertekst Donia, die tijdens het Masrah-festival zal worden gepresenteerd. Taha Adnan (1970) komt uit Marrakech en woont sinds 1996 in Brussel.
De dertiger Donia is de jongste van zeven. Ze is een nakomeling omwille van een ongewenste zwangerschap. Ze voelt zich niet "geïntegreerd" in haar eigen familie. Het culturele en intergenerationele conflict met haar ouders en het gebrek aan dialoog geven haar de indruk alleen en verlaten te zijn. Tegelijk wordt ze onophoudelijk gecontroleerd door haar broers en hun vrienden; privé detectives van scrupules. Een lastige situatie voor een weerspannig meisje. Na een mislukte zelfmoordpoging laat ze alles achter zich, maar met een been korter. Een jonge vrouw die trekkebeent op hoge hakken is sexy... en Donia weet het.
Nu ze de deur van het ouderlijk huis achter zich heeft dichtgetrokken neemt ze de vrijheid om te verleiden, om te flirten en om te leven zonder remmingen. Ze zwerft langs bars en bistro's op zoek naar jachtgebied, naar plekken om wraak te nemen en te provoceren.
Donia wil de link leggen tussen het beladen verleden en het gecompliceerde heden van een jeugd die op zoek is naar zichzelf, naar betekenis en naar een waarachtig bestaan in een complexe en vaak vijandige sociaal-politieke omgeving.
Tekstfragment Donia
Wie zei ooit dat verhalen alleen gebeuren bij degenen die ze weten te vertellen. Ik heb veel verhalen meegemaakt, hoewel ik niet bedreven ben in de vertelkunst.Bij ons vertelt men vaak verhalen over grootmoeders.
Ik, ik ben zonder grootmoeder geboren. Mijn enige grootmoeder was mijn moeder. Een grootmoeder zonder verhalen.Mijn vriendinnetjes praatten over vaders die hen verhaaltjes voorlazen voor het slapen gaan.Mijn ouders lazen niets... laat staan dat ze verhaaltjes zouden lezen.
In een groot gezin opgroeien en je toch eenzaam voelen, smaakt als een bittere grap. Het gevoel dat niemand je begrijpt, zelfs niet de vrouw die je op deze wereld heeft gezet, is een gevoel van verloren zijn. Al sinds mijn eerste kreet voel ik me wees. Alsof mijn oma mij had gebaard. Alsof mijn moeder niet bestond.
Nadia werd door haar moeder naar school gebracht.Ze was een jonge moeder, gekleed in modieuze kleding. Ze kuste Nadia op haar wang en zei: "Ik hou van je". Ik was jaloers op Nadia. Ik wou dat ik een moeder als de hare had. Of eender welke andere moeder dan de mijne, die – zonder enige aandacht voor mij – altijd drukke gesprekken voerde met mijn vader wanneer hij thuis was of aan't roddelen was met de buurvrouwen wanneer hij er niet was. Als mijn moeder met de buurvrouwen was, zag ze er heel anders uit. Dan was ze geestig en leuk. Dat wist ik door het onafgebroken gelach van de buurvrouwen als antwoord op haar eindeloos gebabbel.
Soms betrapte ik haar erop dat ze over mij sprak. Maar ik wist niet wat ze precies vertelde. Ook wist ik niet of ik daar blij mee moest zijn of verdrietig van worden. Wat zeker is, is dat ik liever had gezien dat ze mét mij praatte... niet óver mij. Dan had ik geen lang gezicht hoeven te trekken telkens ik probeerde haar aandacht te trekken op mijn bestaan door kattenkwaad uit te halen, van dat soort dat ons kinderen maakt.
Maar het lijkt erop dat ik pas laat de leeftijd van kattenkwaad heb bereikt. Nadat mijn moeder haar geduld had verloren en ze genoeg had van dit soort flauwiteiten.
1, 2, 3, 4, 5, 6... en dan ik.
Na wat?
Nadat mijn moeder de kracht niet meer had achter mij aan te lopen. Daarom was ik gedoemd om naast haar te zitten, bewegingloos.
Vanaf mijn kindertijd heb ik het gevoel in een gevangenis te zitten.
Oh mijn god! Waarom gebeurt dit met mij ?! Ik, een wees voor mijn tijd.Voor mij was er de "papa" die we in de films zien. De "papa" die voor de school op zijn kinderen wacht, die hen helpt bij hun huiswerk, die met hen speelt voor ze gaan slapen, en ze in het weekend meeneemt naar een pretpark. Aan de ene kant is er de papa die we in films zien, en aan de andere kant is er de hajj Mimoun ben Abdelkader.
Schaaaaaaaaaam je!!!
Kan u het niet verdragen dat iemand zo over zijn vader praat? Ik weet het. We zijn voor de cultuur van geheimen. En tegen de cultuur van opbiechten. Zij, zij hebben van de Kerk geleerd om hun zonden te belijden en zich er zo van te verlossen... Terwijl wij onze fouten geheimhouden, naar de moskee gaan om te bidden en God smeken om ons te bedekken. Zij biechten en ontlasten hun geweten, terwijl wij onze zonden blijven toedekken totdat het schuldgevoel ons doodt.
